Don’t take anything personally. Ken je deze? Ik zeg’t ook regelmatig tegen mijn kinderen. Miguel Ruiz zegt het ook in zijn boek ‘de vier inzichten’ (heel mooi boek trouwens).

Neem niks persoonlijk. Wat de ander zegt of doet gaat om henzelf en niet om jou. Iedereen leeft vanuit hun eigen ervaringen en overtuigingen. Kijkt naar de wereld met hun eigen bril.
Als iets jou raakt wat de ander zegt of doet dan is dat omdat een deel van jou dat al geloofde. Anders kun je het naast je neerleggen.

Maar vandaag gebeurde er iets waardoor ‘neem niets persoonlijk’ opeens in een ander daglicht kwam te staan. Het ging niet over wat er gezegd werd maar over gedrag. Of eigenlijk het gevoel dat het mij gaf. Een paar dagen geleden gebeurde er iets kleins en de persoon in kwestie reageerde niet. Vervelend maar ik dacht, oké ze zullen het wel druk hebben met andere dingen. Vandaag werd ik genegeerd door iemand aan wie ik iets vroeg. En opeens kwam er een gevoel binnen dat ik ‘wederom genegeerd’ werd. Het was als een soort boemerang die terugkwam …..pats……au.

Negeren, of genegeerd worden. Ik ken het vanuit het verleden. Het gebeurde als iemand kwaad was en mij volkomen links liet liggen. Ik voelde mij dan vaak schuldig omdat ik het gevoel had dat ik iets verkeerd had gedaan. Zeker toen ik jong was, was dit voor mij één van de ergste dingen om genegeerd te worden. Een passieve agressie waar ik voor mijn gevoel geen stem in had. Een doodse stilte met een onderliggende spanning die te snijden was. En dan wachten totdat de ander weer besloot om deze stilte op te heffen.

Ik voelde ‘m binnenkomen in mijn hart en een splitseconde later dacht ik ‘ik neem het niet persoonlijk’. En de gedachten die daarna kwamen. Als eerste: ‘de ander heeft het te druk’; ‘stel je niet aan’. En daarna ‘ze vinden mij niet aardig’. En als laatste ‘wat een bitch, zij snapt niet hoe de wereld in elkaar zit’. Het werd steeds een graadje intenser.

Wauw, als ik van een afstandje kijk naar mezelf dan zie ik een mooi verdedigingsmechanisme. Dit was dus precies wat er vroeger gebeurde. De 1e dag: ‘stel je niet aan’, de tweede dag ‘ze vinden mij niet aardig, wat heb ik verkeerd gedaan’ en de derde dag ‘wat een bitch/eikel ik laat jou ook links liggen en het doet me niks’.

Eerlijk gezegd is dit een herkenbaar patroon. Van twijfel aan mezelf of mezelf kleiner maken naar erboven gaan staan. En vandaag werd het kristalhelder. Ik trek een muur op en ga boven de ander staan met als “bewust” sausje  ’neem niets persoonlijk’. En dan beredeneer ik gelijk mijn pijnlijke en eenzame gevoel van genegeerd worden weg want het ligt aan de ander (en ik neem het niet persoonlijk 😉).

Ik was even het stukje vergeten van ‘als het jou raakt, kijk ernaar, voel het en heel het’ (hahaha…als een boer die kiespijn heeft)!

Wat kan het leven toch pijnlijk en geweldig tegelijkertijd zijn. Zo blij dat ik dit nu mag ontdekken en zien. Zo blij en dankbaar voor de mensen in mijn omgeving die mij (onbewust) hebben genegeerd zodat ik dit stuk in mezelf kan helen.

Bovenstaande blog komt voort uit mijn verlangen om bewust te leven. Door eerlijk te blijven kijken naar mijn schaduwen, angsten en trickers kan ik deze stukken helen in mezelf. Hierdoor kan ik elke keer weer meer liefde voelen voor mezelf en de mensen om me heen….en dit houdt nooit op dat is het leuke!
Heb jij ook dit verlangen? Je bent van harte welkom in mijn praktijk.