Als coach en therapeut kom ik in aanraking met verschillende mensen. Zeker in mijn praktijk mag ik vaak heel dicht bij mensen komen. Dat vind ik elke keer weer bijzonder. Maar als ik heel eerlijk ben dan vind ik het soms ook lastig. Bij veel cliënten voel ik me bruisen van energie als ik klaar ben. Daarentegen komt het ook voor dat ik me na een cliënt moe voel. Ik voel dat ik heel hard heb ‘moeten’ werken. Soms heb ik last van fysieke kwalen zoals last van mijn maag of hoofdpijn.
Natuurlijk heb ik hiervoor mijn eigen methodes om mij te ontdoen van deze energie en mezelf weer in mijn kracht te zetten. Maar dat lukt niet altijd. En als het dan niet lukt dan word ik heel streng naar mezelf. Ik ben toch de therapeut/coach dus ik zal toch moeten weten hoe ik hiermee om moet gaan? Ik wil me niet ‘vervelend’ voelen na een sessie. Voor mijn idee heb ik dan iets niet goed gedaan. Dus ga ik heel hard met best doen met allerlei methodes om me beter te voelen. Maar soms werkt ook dat niet.
Ik ga lopen in de natuur en het word ik stil. Mijn hoofd wordt stiller. Alle verhalen in mijn hoofd raken langzaam op de achtergrond. De waarneming in mezelf wordt duidelijk. Ik voel wat er te voelen is en kijk vanuit de waarnemer naar mezelf. Als ik geluk heb dan wordt alles opeens duidelijk. Maar soms ook niet en dan?
Mijn neiging is om nog dieper in mezelf te gaan graven en waar te nemen. Alles heel goed te voelen maar er verandert niets. Hoe kan dat nou? Wat doe ik verkeerd?
Totdat ik erachter kom dat ik aan het vechten ben tegen mezelf en tegen mijn gevoel. Mijn doel is: me weer lekker te gaan voelen, weer te bruisen van energie. Ik wil dit ‘vervelende’ gevoel kwijt.
En daar ligt nu net de crux. Ik ben aan het vechten tegen dit gevoel. Ik wil me niet ‘ellendig en moe’ voelen. Ik wil van dit gevoel af. Het kwartje is weer gevallen. Hoe harder ik probeer hoe meer ik gefrustreerd raak dat het niet lukt. Ik krijg het niet voor elkaar om me weer ‘lekker in mijn vel’ te voelen.
Wat is nu echt belangrijk voor mij? Om alles te accepteren wat er op mijn pad komt. Te accepteren dat ik mij moe voel en dat ik hoofdpijn heb. Vanuit compassie weer naar mezelf te gaan kijken. Wat heb ik nu daadwerkelijk nodig? Nog een stuk te wandelen buiten (ook al regent het). Maar niet met als doel om van dit gevoel af te komen. Ik ga heerlijk (eeh … het liefst kruip ik in bed ☹) een stuk wandelen. En als ik thuiskom voel ik me weer een stuk beter.
Het is zo eenvoudig.
Totale acceptatie van wat er op mijn pad komt. Het gevoel van ‘ellendig en moe’ totaal te ervaren en het niet te willen veranderen!
Ik kan weer met een glimlach kijken naar mezelf en naar het leven. Wat is het leven toch mooi. Ik ontvang precies wat ik nodig heb. Ik heb het niet nodig om het leven te regisseren. Dat is ook niet mogelijk ?. Ik laat mijn rol als regisseur los en ik geef me over aan wat er op mijn pad komt.
Niets willen, niet regisseren en me laten leiden door wat zich aandient. In dit geval een cliënt die mij een enorme spiegel voorhoudt.
‘Relax, nothing is under control’. Dank je wel universum. Dank je wel aan deze cliënt, jij bent mijn grootste leraar!